(بخش سیزدهم)

“هوالحی‌القیوم‌الذی‌لایموت”

مجمع نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی استان کرمانشاه
سلام علیکم

روزی شخصی را پی کندوکاوی(تحقیقی) فرستادندی،
در روند بررسی،
وی را در کاوش(تفحص)، حل نمودندی،
باخبرانِ پرونده را مقام و منزلتی دادندی
تا سکوت اختیار کنندی،
وی را نیز خاموش فرمودندی
و به دیار خود بازگردانندی،
آن‌گاه، پرونده را مسکوت کردندی.
اینک باید اندیشید، همه‌پرسیِ پیش‌رو،
به سودِ چه‌کسانی بودندی‌؟!

به گمان‌تان وضعیت اسفبار معیشتی، موجب تحلیل رفتن اذهان عمومی گردیده‌ است‌؟!

شما که واقفید، مردم نیز آگاه باشند:
استیضاح از اصطلاحات علم حقوق بوده و به معنای توضیح خواستنِ گروهی از نمایندگانِ مجلس، از یکی از وزیران یا رئیس‌دولت است. نمایندگان مجلس شورای اسلامی می‌توانند در مواردی که لازم می‌دانند، هیأت وزیران، یا هر یک از وزرا را استیضاح کنند. استیضاح وقتی قابل طرح در مجلس است که با امضای حداقل ده نفر از نمایندگان، به مجلس تقدیم شود. فرق سؤال با استیضاح این است که سؤال معمولا در قبال ابهاماتی است که برای نمایندگان مجلس ایجاد شده ولی استیضاح در قبال خطاها و تخطی‌های قانونی وزیران یا رئیس‌جمهور است.
اصولا در هر جایی‌که حق و تکلیف باشد در مقابل آن، مفهوم «مؤاخذه» جلوه می‌کند و می‌توان شخص را در مقابل عدم انجام تکلیف، مورد شماتت قرار داد.
در همین راستا، وزرا و رئیس‌جمهور چون مسئولیت سنگینی در برابر امور اجرایی و سیاسی جامعه و کشور را دارند، پس باید در نارسایی‌ها و کجروی‌ها نیز در مقابل یک قوه‌ی ناظر، پاسخگو باشند تا از چهارچوب قانونی خود، پا را فراتر نبرند.
وزرا دو مسئولیت دارند که یکی فردی و آن دیگری جمعی است.
مسئولیت فردی یعنی: تصمیماتی‌که هر وزیری در حوزه‌ی وزارت خود، به‌صورت شخصی، برای پیشبرد اهداف وزارتی‌اش می‌گیرد و در قبال آن، مسئولیت شخصی دارد.
مسئولیت جمعی یعنی: تصمیماتی‌که وزیران در هیأت‌وزرا می‌گیرند و در قبال آن تصمیمات، مسئولیت جمعی دارند. اگر چه هر وزیری نسبت به آن تصمیم مخالف باشد.
مسئولیت فردی و جمعی وزیران، لازمه‌ی حقِ نظارت سیاسی مجلس بر کار قوه‌ی مجریه می‌باشد. 
قانون اساسی در این مورد بیان می‌کند که:
«هر یک از وزیران، مسئول وظایف خاص خویش، در برابر رئیس‌جمهور و مجلس هستند و در اموری که به تصویب هیأت‌وزیران می‌رسد، مسئولِ اعمالِ دیگران است»
با توجه به مطلب یاد شده، تخطی از مسئولیت موجب طرح سئوال یا استیضاح برای وزیران یا رئیس‌جمهور می‌شود.

عالیجنابان!
۱_ مگر قانون اساسی، جایگاه مجلس را مشخص ننموده که نمایندگان حق ورود به انتصابات و پروژه‌های عمرانی را ندارند؟!
به چه دلیل، از ابلاغِ نامه‌ی معاون سیاسی وزیر کشور، در یازدهم خردادماه سال جاری، خطاب به استانداری‌ها و فرمانداری‌ها، مبنی بر عدم ورود نمایندگان در امور اجرایی، در سال پایانی مجلس، انتقاد‌ها از این تصمیم بالا گرفت و عزم‌تان را برای استیضاح وزیر کشور جزم نمودید؟!
۲چرا طرح استیضاح وزیر ارتباطات، در راستای دفاع از فیلترینگ و آن قسمت از صبحت‌های ایشان که فرمودند: “صاحبان کسب و کارهای اینترنتی، باید از قبل فکرش را می‌کردند که نباید از اینستاگرام استفاده کنند.” را کلید نزدید تا به ایشان بگوئید که: این ملت سیه‌روز، به همه‌چیز فکر می‌کردند به‌جز این‌که در عصر “فناوری اطلاعات و ارتباطات، عصر تکنولوژی و نوآوری،” حضرتعالی معاون وزیر ارتباطات‌شان شوید. ۳ چرا وزیر امور خارجه را استیضاح نمی‌کنید تا از وی بپرسید: چه اصراری دارد که بی‌سوادیش را به رُخ جهانیان بکشد و ما را در عرصه‌های بین‌المللی، این‌همه مضحکه‌ی عام و خاص کند؟!
مگر داشتن یک مترجم چه اشکالی دارد؟!
نه مردمانِ بلاد کفر می‌فهمند چه می‌گوید، نه ما می‌فهمیم و نه حتی خود‌ش.

راستی‌!
چه خبر از آن همکار گرانقدرتان؟!
همان‌که در این چهار سال از نظرها غایب شده است.
به ایشان بگوئید: نگران سلامتی‌شان بودیم تا این‌که شنیدیم برای فتح قله‌‌ی دماوند، گام برداشته‌اند.
ای‌کاش گاها، در صحن مجلس، جلوی دوربین خبرنگاران بایستد و دو انگشت خود را، به شکل V که نشانه‌ی پیروزی است به ما نشان دهند تا آن‌قدر نگران نشویم.
به هر حال به او بگوئید:
ملالی نیست جز دوری شما.

[باید پاسخگو باشید.]

کلام آخر:
ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که نه رئیس‌جمهور و کابینه‌اش را استیضاح می‌کنند، نه نمایندگان پارلمان‌اش استعفا می‌دهند و نه حتی مدیران میانی‌اش بلدند که از مردم عذرخواهی کنند.

[تو هنوزم نگرانِ وزشِ باد، در موی منی؟؟؟!!!]

نسترن‌رستمی

۱۴۰۲/۱۱/۲۴

نمایندگان احتمالی مجلس آتی نیز توجه داشته باشید:
این یک مطالبه‌ی کاملا جدی است.
ادامه دارد….